MIJN VERHAAL
Daar zit je dan, zwanger, met je pakketten die je overal van krijgt met allerlei informatie, monsters van Zwitsal en tijdschriften.
De meeste pakketten en informatie las ik pas toen Sara al geboren was, ook het kraampakket moest nog open gemaakt worden toen mijn vliezen braken. Maar tijdens die zwangerschapsmaanden heb ik wel in 1 van de tijdschriften iets gelezen over het dragen van je kind. Dit stukje (want dat was het, een heel klein stukje) sprak mij ontzettend aan en meteen ben ik online gaan zoeken naar meer informatie. Ik vroeg aan mijn man of hij samen met mij een consult wilde volgen en hier was hij nogal huiverig voor. Dragen? Wij? Ja alsjeblieft, voor mij? Hij zal wel gedacht hebben, hormonen… laten we het maar doen.
Daar stonden we dan, totaal onwetend bij onze draagconsulent… We kregen een doek (want dat had mijn voorkeur) en een draagpop. Na de eerste keer knopen was Rob (mijn man) eigenlijk al om. Het viel niet tegen, hij had het in de vingers en het was helemaal niet zwaar zoals hij verwacht had. Ik wilde meteen een doek kopen en het eerste wat hij zei: niet zo’n hippie doek.. ik moet er ook mee rondlopen. Uiteindelijk werd het de Storchenwiege Leo zwart/wit.
Toen kwam Sara in ons leven, luid en duidelijk. Niet klaar voor deze wereld en dat liet ze merken. Ze huilde erg veel en zelfs de kraamhulp had geadviseerd om naar de osteopaat te gaan. Ze had nog nooit een kindje zo horen huilen, nou daar sta je dan als nieuwe mama. Alles is nieuw je moet wennen aan je lijf, aan je kindje, aan alles eigenlijk. Lichamelijk ging het gelukkig goed en dus mocht ik op dag 6 samen met Sara naar de markt. Ik wilde haar graag meteen dragen, dicht bij me. Maar de kraamhulp had besloten dat ik eerst een keer binnen mocht laten zien dat ik nog wist hoe het moest. Het ging goed, ze viel er niet uit en dus op naar de markt. Heerlijk vond ik het.. een stil meisje, lekker wandelen, en niemand die continue aan haar zat. Dit was wel mijn ding!
De dagen en weken vlogen voorbij maar ze bleef veel huilen zolang ze buiten de doek was, eenmaal in de doek was het goed, stil, slapend, lief maar waag het om haar eruit te halen. Pittig waren deze weken en je twijfelt continue. Verwennen we haar niet? Zal ze ooit in haar eigen bedje slapen?
Ik denk dat elke pas geboren moeder of vader zichzelf deze vragen stelt… want wie weet nu wanneer ze het goed doen.. wat is goed en wat is fout? Ik heb het geluk gehad dat ik altijd de mogelijkheid had om mijn gevoel te volgen. De keren dat ik het niet had gedaan werden ook bruut afgestraft door complete nachten zonder slaap.
En dan.. de sprongen, wie wist dat kinderen sprongen hadden? Sprongen waardoor ze van de een op de andere dag weer geen ritme hebben, of in ieder geval een compleet ander ritme. Je mag gewoon weer van vooraf aan beginnen.. Tandjes… nog zo’n mooie noodzakelijke toevoeging die je mee mag maken. Tijdens deze dagen, nachten, weken was ik onafscheidelijk van Sara en onze draagdoek.
We zijn op het moment van dit schrijven 2,5 jaar verder.Persoonlijk vind ik het steeds leuker, ze kan steeds meer, ze heeft een eigen mening en
willetje en tja ze is een enorme spiegel voor mij. Maar om nou te zeggen dat het nu altijd makkelijk is, nope, no way. Het slapen blijft hier een
uitdaging.. elke dag is anders en we weten nooit of ze nu meteen gaat slapen, de nacht doorslaapt of lang uitslaapt. Een strak ritme, haar ritme
volgen of freestylen niets gaf uitsluitsel en dus terug naar ons gevoel.
En wat ben ik blij met ons gevoel, dat we dat gevolgd hebben.
2,5 jaar gingen voorbij in een flits en ik heb het geluk dat ze soms nog steeds bij mij in slaap valt als ze de dag toch net te lang of te spannend vond.
