2018.. de wereld op zijn kop… Waar je in een zwangerschap 9 maanden hebt om je voor te bereiden op de komst van je kindje hadden wij circa 2,5 week. In juli is ons gezin veranderd van 3 naar 4 personen door de komst van deze kleine dappere dame van 1,5. Het maakte ons in 1 klap pleegouders! Pleegouders.. zo’n woord waar ik dus echt niets mee kan, maar waardoor mensen wel weten hoe de gezinssituatie zit. Op een of andere manier is dat blijkbaar toch best belangrijk. Ik ben er nog niet achter waarom…
In juli zag je veel mensen kijken als ze mij de 2e, 3e of 4e keer zagen met ons minimeisje… huh heb ik die zwangerschap gemist? Sommige mensen durfden het zelfs te vragen.. hebben jullie 2 dochters of ben je aan het oppassen? Dit vond ik persoonlijk geweldig haha de nieuwsgierigheid van de mensen, echt geniaal! Maar naarmate de tijd vorderde was iedereen op de hoogte van onze kleine dame.
Sinds ons minimeisje er is, zijn Sara en zij onafscheidelijk. Sara heeft een “real time pop” gekregen en neemt haar dan ook overal mee naar toe. Ze leert haar woordjes en verteld dat de openhaard heet is. Nee niet warm… HEET! AU! Maar ook dat de witte triptrap stoel eerst van haar was maar dat op de bruine triptrapstoel de verkleiner niet past. Maar ze mag de witte wel van Sara hebben. Een stoel is een stoel.
We hebben Sara uitgelegd waarom ze bij ons woont en dat ze naar alle waarschijnlijkheid ook niet meer weg gaat. Dat ze mag blijven totdat ze ons niet meer nodig heeft en ze op haar eigen volwassen benen kan staan.
Veel mensen begrijpen niet dat we deze keuze hebben gemaakt en dat is ok. Het is maar goed dat iedereen anders is op deze wereld anders zou het enorm saai zijn. De reden voor deze keuze is heel makkelijk. Ik ga het jullie ook uitleggen daar dit de meest gestelde vraag is geweest aan ons in 2018. Waarom pleegzorg? Nou heel makkelijk. Ik blijk enorm goed te zijn in zwanger worden, ik bedoel echt geen enkel probleem. Het zwanger blijven is iets lastiger. Na mijn laatste miskraam heb ik ervaren wat hormonen met je kunnen doen. Ik was totaal mezelf niet meer en wilde alles wat ik niet had en was niet tevreden met wat ik wel had. 9 maanden later zei ik tegen Rob: volgens mij ben ik mezelf weer aan het worden en hij beaamde dat. (Of hij daar nu echt blij mee is moet je aan hem vragen 😉). De keuze voor ons was dus heel snel gemaakt. Nog een keer zwanger worden is geen optie. Liever heel gelukkig met zijn drieën dan de kans op een shitty huwelijk of geen huwelijk met 2 kinderen die daar de dupe van zijn. Maar ik ben dan zo’n moederkip.. je weet wel zo eentje die al die kleine kindjes het liefst bij zich wil houden en voor ze wil zorgen en wil knuffelen en dragen (dragen, vooral veel wil dragen). Dus na grondig overleg zijn we naar een informatie avond gegaan en hebben we de knoop doorgehakt. We willen graag een pleegkindje een thuis geven maar dan alleen een langdurige plaatsing. Ik kan het nog wel aan om bijvoorbeeld crisisopvang te doen maar Rob no way.. en hoe ga je het in hemelsnaam uitleggen aan Sara. Dus door de training heen en gelukkig werden we goedgekeurd (jeeeujjjj!). En nu.. 1,5 jaar na de goedkeuring is het 31 december 2018 om 21:33. Ik zit op de bank met de laptop op schoot en boven liggen de meiden heerlijk te slapen.
Ik ben dankbaar voor het leven wat we hebben. De veilige omgeving waarin we wonen en de familie en vrienden die we om ons heen hebben. Waar we van op aan kunnen in tijden dat we het moeilijk hebben maar waar we ook zo ontzettend veel plezier mee hebben dat de tranen over onze wangen rollen. Wij geloven dat iedereen op deze wereld een plek heeft. Een plek waarin ze zichzelf mogen zijn. Waarin ze mogen groeien, gerespecteerd worden en bovenal doodgeknuffeld worden door de mensen die ze lief hebben.
Ik geloof in mezelf, in de keuzes die ik maak voor mij maar ook voor mijn gezin.
Want eerlijk.. zij zijn mijn leven.
Geef een antwoord